Biblioteka Poznaj Świat

SPOTKANIE Z HIMALAJAMI

Gdzie się znajduje dusza roweru?

Wydaje się, że oczywiście w ramie. W końcu to ona bierze na siebie wszystkie te zadrapania. To ona kształtuje cały rower, to ona wiernie przyjmuje na siebie nowe siodełka, nowe bagażniki, nowe koła i inne drobiazgi.

A może dusza każdego roweru znajduje się w nas? W sposobie, w jaki na niego patrzymy, jak o niego dbamy i jak się z nim dogadujemy?

Są tacy, którzy traktują rower jak każdy inny przedmiot. Narzędzie. Coś bez historii.

Są i tacy, którzy traktują rower lepiej niż siebie samych. Dmuchają, chuchają i ochraniają. Nawet nadają mu niekiedy imię.

Są wreszcie i tacy, którzy są gdzieś pośrodku. Podchodzą do roweru z wielkim szacunkiem, niemal jak do żywej istoty. Żyjącej maszyny. Mechanicznego życia. Dobrego kumpla, z którym razem przez ten świat. Z górki i pod górkę. W deszczu i w spiekocie. Z wiatrem i pod wiatr.

Co jest takiego w rowerze, że aż tylu na nim jeździ?

I tak często samotnie?

I tak często, by się czegoś o sobie dowiedzieć?

Rower otwiera przed tobą nieznane horyzonty.

Swoją powolnością ukazuje ci obrazy, które z autobusu spoglądają na ciebie z prędkością mrugnięcia okiem. Umierają niezauważone, ukryte przez prędkość.

Swoją ciszą daje szansę wsłuchać się we własne myśli. We własny oddech. W śpiew ptaków, szum wody. Wszystko to, co ginie w natłoku hałasu.

Swoją otwartością ukazuje ci zapachy i odcienie powietrza. Zbliża do ciebie dobrych ludzi, gdy nie ukrywasz się w metalowej puszce samochodu.

Prosta, nieskomplikowana wolność dnia codziennego.

Wszystkie te jego wspaniałe cechy stają się jednak przekleństwem, gdy kochistańskie1 dzieci rzucają w ciebie kamieniami. Albo gdy ktoś cię opluje lub rzuci w ciebie pomidorem. Z sobie tylko znanych powodów.

Wjeżdżaliśmy uparcie na jakąś przełęcz. Morderczym skrótem do Karakorum Highway. Droga nie była może szczególnie stroma, jakieś 500 metrów w górę, ale bez asfaltu. Pokryta grubymi kamieniami. Niby „w remoncie”. Tylko co to za remont, gdy nie widać nawet jednej maszyny drogowej? Nawet jednego pracownika.

W Alpuri, w okolicach madrasy, otoczyła mnie grupka chłopców. Jakieś odzywki, śmiech i dziwne spojrzenia. Nie musiałem rozumieć języka mówionego, żeby zrozumieć, że się podpuszczają do czegoś głupiego. Czegoś, co będzie dotyczyło mnie. Pokazywali mnie sobie palcami i szeptali. I ten nieprzyjazny śmiech.

A droga wyjątkowo pod górę i tylko kamienie wielkości ludzkiej pięści. Żadnych szans no ucieczkę, no chyba że na dół, ale to odpadało. Nie dość, że tam, gdzieś w górze Ania drałowała w stronę przełęczy, to i zjazd tylko po to, by go później odpracowywać, nie miał sensu.

W powietrzu czuć było coś intensywnego i nieprzyjaznego. Dzikość w oczach tych chłopców doprowadzała mnie niemal do paniki. Po raz pierwszy od wyjazdu z domu czegoś się bałem.

Nagle z budynku szkoły wyszło kilku starszych. Coś krzyknęli w naszą stronę i… chłopcy rzucili się biegiem w stronę szkoły. Jeszcze tylko jakiś wybuch śmiechu, tupot klapków i wszystko się uspokoiło.

Jeden ze starszych machnął na pożegnanie ręką, krzyknął „Powodzenia!” A ja poczułem ściśnięty żołądek.

Rower otwiera przed tobą nieznane horyzonty.